Als mens hebben we een wonderlijk vermogen: we kunnen van chaos een verhaal maken. En dat verhaal geeft richting. Toen ik door een herseninfarct mijn zicht verloor, had ik ook het gevoel mezelf kwijt te raken. Tot ik ontdekte dat ik kon schilderen — letterlijk op gevoel.
Wat begon als een worsteling, werd een nieuwe manier van kijken.
Door te schilderen en te schrijven vond ik taal voor wat eerder alleen pijn was. En die taal bracht ruimte: voor verwondering, geloof, hoop.
Van breuk naar bron
Psychologen noemen dat een verhaal van verlossing: een verhaal waarin iets gebroken was, maar niet zinloos bleef.
Het is een manier van terugkijken die niet ontkent wat er is gebeurd, maar er betekenis aan geeft.
Want zodra je de draad van groei herkent in je eigen geschiedenis, verandert je blik.
Je verleden wordt geen gevangenis meer, maar een voedingsbodem.
Niet wat was, maar wat wordt
We kunnen ons leven bekijken als een dossier van pijn of als een reis van groei.
De ene blik zegt: dit is me aangedaan.
De andere zegt: hier ben ik doorheen gegaan, en dit is wat ik ervan heb gemaakt.
Dat is ook hoe ik nu leef en werk. Elk schilderij, elk verhaal dat ik deel, is een stukje van die reis — van donker naar licht, van breuk naar betekenis.
Jij hebt ook een verhaal
Misschien draag jij ook iets mee wat ooit te zwaar leek.
Misschien is er een hoofdstuk dat je liever zou overslaan.
Maar weet je — je kunt het herschrijven.
Niet door te doen alsof het nooit is gebeurd, maar door er iets nieuws uit te laten ontstaan.
Wanneer je je verhaal durft te onderzoeken, ontdek je: er schuilt meer kracht in je verleden dan je ooit had gedacht.
Wil je meer lezen over hoe ik mijn weg vond na mijn herseninfarct — en hoe jij betekenis kunt vinden in jouw eigen verhaal?
Lees mijn boek “Als je het even niet meer ziet.” Hier te bestellen.
Geef een reactie