Je hebt vast weleens gehoord van het beeld van de ladder naar succes. Als je maar hard genoeg werkt, klim je stap voor stap omhoog. Tot je op een dag boven bent.
En als je niet boven komt? Dan heb je het blijkbaar niet goed genoeg gedaan. Dat is de gedachte. Alles ligt in jouw handen. Jij hebt de sleutels. Dat noemen we een meritocratie.
In Amerika is dit geloof bijna een religie geworden. De selfmade miljonair is er een soort heilige. En ook hier in Nederland zie ik steeds vaker het idee opduiken dat alles maakbaar is. Als je maar wilt. Als je maar gáát. Als je maar de juist mindset hebt, dan kom je er wel.
Maar wat als je ladder tegen de verkeerde muur staat?
Of erger nog: wat als je ladder bij de eerste spijlers telkens weer afbreekt voordat je halverwege bent? Wat als je wel wíl, maar het gewoon niet lukt? Wat dan?
Alles op z’n plek – en toch niet goed
Vóór mijn infarct leek mijn leven te kloppen. Ik had succes in mijn werk, deed mooie projecten, werd veel gevraagd als spreker. En ik dacht ook nog eens echt dat ik dat vooral aan mezelf te danken had. Mijn ladder stond stevig tegen de muur.
Alleen… tegen wélke muur eigenlijk?
Ik klom omhoog, ja. Maar waarheen? En waarom? En waartoe?
Toen kwam het infarct. Ik lazerde van mijn ladder af. Niet een klein beetje. Ik lag letterlijk op de grond en kon niet meer verder. Het klimmen hield op.
En terwijl ik daar lag, keek ik voor het eerst echt om me heen.
Wat ik toen zag, brak mijn hart.
Ik had doelen gehaald, succes behaald, maar ik had nauwelijks écht geleefd. Ik had mijn gezondheid opgeofferd. Mijn rust verloren. Ik was mijn diepte kwijtgeraakt. Je kunt maar zoveel meenemen naar boven. En ik had onderweg teveel laten vallen.
Dan maar opnieuw?
Na de eerste klap probeerde ik opnieuw te beginnen. Ik zette mijn ladder tegen een andere muur. Een betere, dacht ik. Meer vanuit mijn hart, minder vanuit bewijsdrang. Langzamer ook – noodgedwongen. Maar ik had het gevoel dat ik nu richting de juiste dingen klom.
Tot dit jaar.
Ik denderde opnieuw naar beneden. Niet lichamelijk dit keer, maar financieel en emotioneel. Alles weg. Mijn hele pensioenpot.
Ik was erin getuind. Weer.
Want ook deze keer stond mijn ladder niet zomaar ergens. Hij stond tegen de muur van veiligheid. Ik dacht dat ik zekerheid kon kopen. Rust. Voor straks. Voor later.
En dus klom ik weer. Stap voor stap. Steeds hoger. Tot alles instortte.
Weer lag ik op de grond.
Misschien moet je niet klimmen
En terwijl ik daar opnieuw lag, kwam de vraag in me op:
Moet ik nu weer op zoek naar een nieuwe muur en een nieuwe ladder?
Of…
Moet ik misschien gewoon even blijven zitten?
Misschien is niet de muur het probleem.
Maar het idee dat je ergens bovenaan moet komen.
Misschien gaat het niet om hoger, maar om dieper.
Niet om iets te winnen, maar om iemand te zijn.
Niet om klimmen, maar om thuiskomen.
Ben jij ook weleens stilgezet?
In mijn lezingen voor bedrijven en teams spreek ik over wat het betekent als je plan ineens niet meer werkt. Als je stilgezet wordt. Als je moet heroriënteren.
En hoe je dan tóch verder kunt – met meer richting dan ooit.
Niet omdat je weer omhoog moet.
Maar omdat je opnieuw mag leren kijken.
Misschien zelfs: opnieuw mag leren leven.
Ik kom mijn verhaal graag delen in jouw bedrijf, school of kerk. Voel je vrij om mij een bericht te sturen en laten we in contact komen.
Sprak deze blog jou aan? Dan zul je mijn boek ook kunnen waarderen… Bestel hem hier.
Geef een reactie