Na mijn herseninfarct wilde ik maar één ding: zo snel mogelijk weer terug naar ‘normaal’. Ik probeerde de draad op te pakken, dingen vast te houden die me houvast gaven. Mijn routines. Mijn geheugen. Mijn tempo. Mijn oude zelf.
Maar dat werkte niet.
Hoe harder ik probeerde de controle terug te grijpen, hoe meer ik vastliep. Alsof ik met m’n handen in het zand graaide – hoe strakker ik kneep, hoe minder ik vasthield.
De illusie van controle
We houden allemaal van controle. Het geeft ons een gevoel van veiligheid. Maar veel dingen in het leven zijn simpelweg niet maakbaar – hoe graag we dat ook willen. Gezondheid. Relaties. Herstel. Soms gebeuren er dingen die buiten jouw invloed liggen, en dan is vasthouden juist wat je tegenhoudt.
Pas toen ik leerde loslaten, kwam er lucht. En ruimte.
Wat loslaten wél is
- Loslaten is niet: onverschillig worden.
- Het is niet: je doelen opgeven.
- Het is: stoppen met vechten tegen wat je niet kunt veranderen, zodat je energie kunt geven aan wat wél kan.
Voor mij betekende het dat ik niet meer elke dag hoefde te ‘presteren’. Dat ik fouten in mijn geheugen mocht maken zonder me schuldig te voelen. Dat ik mezelf toestond om te rusten, ook als mijn hoofd zei: je moet dóór.
Hoe leer je loslaten?
- Herken waar je controle probeert te houden. Is het echt nodig? Of kost het je vooral energie?
- Durf het ongemak aan te kijken. Loslaten is spannend. Maar vaak zit daar juist je groei.
- Kies waar je wél invloed op hebt. Je aandacht, je adem, je houding. Daar begint kracht.
Een persoonlijk voorbeeld
Op een dag vergat ik iets belangrijks. Vroeger zou ik me er dagen rot over voelen. Nu dacht ik: het is oké. Dit hoort erbij. Ik ben aan het leren. En ineens voelde ik trots in plaats van schaamte. Dát is de kracht van loslaten.
Reflectievraag voor jou
Waar houd jij op dit moment krampachtig de controle vast?
Wat zou er gebeuren als je het even liet rusten?
Geef een reactie