Klein is krachtig – De magie van kleine overwinningen
Na mijn herseninfarct moest ik opnieuw leren vertrouwen op mezelf. Maar eerlijk is eerlijk: dat voelde soms als een onmogelijke berg. Ik keek naar alles wat ik níét meer kon. Alles wat vroeger vanzelf ging, kostte nu moeite. Soms wilde ik alleen maar terug naar “vroeger”. Ik kon compleet verzuipen in dat enorme besef van dat grote ondraaglijke verlies wat me op sommige momenten helemaal lam kon leggen…
Tot ik besefte: als ik bleef kijken naar de top van de berg, zou ik nooit beginnen met klimmen. Maar als ik me richtte op de volgende kleine stap? Dan kwam ik steeds een stukje verder. En dat gaf kracht.
Waarom kleine stappen zoveel doen
We denken vaak dat vooruitgang groot moet zijn om te tellen. Maar de echte groei zit juist in de kleine overwinningen. De momenten waarop je tóch opstaat, al wil je liever blijven liggen. Waarop je een taak afmaakt, al voelt je hoofd traag en staat alles je tegen. Of als je even glimlacht, terwijl het moeilijk is. Op een dag kort na het herseninfarct kwam mijn zwager bij mij op bezoek. Hij had een hele stapel papier bij zich en legde een velletje papier voor me op de grond. Hij zei: ‘Ga er eens op staan’. Ik keek hem een beetje vreemd aan, maar deed wat hij vroeg. Hij vroeg me toen: ervoer je hoogteverschil? Ik keek hem met nog meer onbegrip aan en zei: ‘nee, natuurlijk niet!’ Toen legde hij er een velletje bij. ‘Nu dan?’ Vroeg hij. ‘Nee, nog steeds niet’, antwoordde ik. En hij legde er weer een velletje bij. ‘Nu dan?’ Vroeg hij. ‘Nee natuurlijk niet!’ Ik begreep nog steeds niet waar hij naartoe wilde. Maar hij legde er weer een velletje bij. ‘Nu dan?’ Ik snapte er niets van waar hij naartoe wilde. ‘Nee’, zei ik weer. ‘Nu dan’ vroeg mijn zwanger en hij legde weer een velletje op het kleine stapeltje wat nu aan het ontstaan was. En hij ging maar door. Totdat ik op een gegeven moment zei: ‘Ja, nu ervaar ik een piepklein, minuscuul, volledig verwaarloosbaar stapje’. Ah! Zei hij verrukt. En hij bleef geduldig door stapelen met zijn velletjes papier. En nu dan? En nu dan? En nu dan? Langzaam werd het echt een stapje… Toen maakte hij zijn punt. Hij keek me aan en zei: Jurjen, zo werkt dat ook met jouw herstel. Het zijn kleine stapjes. Die je op het blote oog niet ziet… Maar als je maar volhoud en maar velletjes blijft leggen… Op den duur, zul je zien dat je een onstuitbare herstelcurve hebt afgelegd! En zijn krachtige les draag ik nog steeds met mij mee en vertel ik ook vaak bij optredens waneer ik spreek. En als ik nu kijk, waar ik zeven jaar geleden was, dan heb ik zo’n enorme weg afgelegd! Wat een herstel! Maar zag ik dat van dag tot dag? Zeer zeker niet! Maar de les is: je kunt altijd nog ontwikkelen. Altijd nieuwe dromen dromen, nieuwe visioenen najagen! Maar het begint met een eerste stap.
En elke kleine stap is bewijs: ik kan dit.
De kracht van momentum
Een kleine overwinning geeft vertrouwen. En vertrouwen geeft beweging. En die beweging? Die is onstuitbaar… Want veerkracht is geen gevoel – het is een spier. En elke kleine stap traint die spier.
Voor mij was een ‘kleine’ overwinning soms gewoon: een gesprek voeren zonder de draad kwijt te raken. Of durven zeggen: ik weet het niet meer. Elke keer dat dat lukte, voelde ik: ik groei.
Hoe vier je kleine overwinningen?
- Sta bewust stil bij wat lukt. Schrijf het op. Vertel het aan iemand.
- Wees trots, ook al voelt het ‘klein’. Het is groot genoeg om te tellen.
- Vergelijk niet. Jouw pad is van jou. Jouw overwinningen ook.
Tip uit ervaring
Ik begon op een gegeven moment met een “overwinningsboekje”. Elke dag schreef ik één ding op dat goed ging – hoe klein ook. Aan het begin waren dat overwinningen als: ‘voor het eerst zelfstandig een luier verschoond van mijn dochter!’ Of: ‘Helemaal zelfstandig een lasagna gekookt!’ Of zelfs: helemaal zonder hulp het aanrecht afgeruimd en niets laten liggen! Het zijn nu allemaal dingen die alweer volstrekt vanzelfsprekend zijn dat ik die kan… Maar er was dus een dag dat dit een overwinning was… Bizar toch, om je dat te realiseren!? Maar dergelijke overwinningen vieren, het veranderde mijn focus. En op slechte dagen was dat boekje mijn bewijs: ik ben sterker dan ik denk. En mijn herstel ontwikkelt zich nog steeds!
Reflectievraag voor jou
Wat was vandaag een kleine overwinning voor jou?
En… heb je jezelf daarvoor al een schouderklopje gegeven?
Dat was hem weer voor vandaag! Volgende week de volgende (4e) stap voor een veerkrachtig leven: Durf hulp te vragen…
Geef een reactie