Er gebeuren soms dingen in je leven die pijn doen. Je wordt ziek, ontslagen, verraden, bedrogen, afgedankt of aan de kant gezet. Zulke momenten maak ik ook mee. Recent nog. Het is zo pijnlijk als je wordt bedrogen. Je voelt je klein en waardeloos. Op een later moment hoop ik over het concrete verhaal waar ik nu inzit nog wel meer te schrijven, maar daar is het nu nog te vroeg voor. De pijn is nog te vers. Maar ik wil al wel vast een paar dingen hierover kwijt.
Namelijk dat veerkrachtige mensen weten dat je andere om hulp moet vragen… En hulp vragen voelt maar al te vaak als falen. Alsof ik dan écht moet toegeven dat ik het niet alleen kan.
Maar weet je wat ik leerde?
Kwetsbaarheid is geen zwakte.
Het is lef. Het is vertrouwen.
En het is een brug naar verbinding.
Waarom we zo vaak alles zelf willen doen
We zijn opgegroeid met het idee dat je sterk moet zijn. Onafhankelijk. Zelfredzaam. Maar veerkracht betekent niet dat je alles alleen doet. Het betekent dat je weet wanneer je moet leunen – en op wie.
Echte kracht zit juist in het durven uitreiken.
Wat er gebeurt als je hulp toelaat
- Je voelt je minder alleen.
- Je geeft anderen de kans om iets voor jou te betekenen (en dat willen ze vaak graag!).
- Je creëert ruimte om te herstellen – in plaats van te overleven.
Toen ik mijn trots opzij zette en mensen vertelde wat ik nodig had, merkte ik: ik kreeg geen medelijden, maar steun. Geen afwijzing, maar herkenning. Soms zelfs bewondering.
Zoals mijn lieve zwager het vaak tegen me zei: Geen medelijden, wel medestrijden!
Kwetsbaar zijn betekent:
- Zeggen: “Ik kan het niet.”
- Toegeven: “Ik ben moe.”
- Vragen: “Wil je me helpen?”
Dat zijn geen tekens van zwakte. Dat zijn stappen van moed.
En benoem wie je tot steun zijn! Erken hun hulp en ontvang het! Dus lieve Marlies, dank je wel voor je steun. En ook Johan, Pa, Ma, Karen, Peter, Herco, bedankt voor jullie steun! En Wilmie, Jantine, Sven, Merle, Henk, Jolien, Linda, Joost, Astrid, Brigitte, Ruben en Marco, dank jullie wel voor jullie steun! En Maarten, Steven, Tom, Jeroen, dank voor wie jullie voor mij zijn! En dank jullie wel Jonne, Wilco, Stephan, Mike, Chris, Eric, Martijn, Sjaak, Otto en Maarten. Dank jullie wel dat ik op jullie mag leunen…! En ik mis vast nog namen…
Een oefening voor meer verbinding
Vraag vandaag aan één iemand hulp – hoe klein ook.
En kijk eens wat er gebeurt. Niet alleen bij jou, maar ook bij de ander.
Reflectievraag voor jou
Waarin hou jij jezelf groter dan je bent, uit angst om ‘lastig’ te zijn?
En wat zou er gebeuren als je daar eerlijk over bent?
Geef een reactie