Waarom kan ik dit niet gewoon oplossen?

Soms verlies je iets of iemand — en ineens is er dan een stilte.
Niet altijd om je heen, maar diep vanbinnen.
Alsof er iets uit je leven verdwijnt dat eerst vanzelf sprak.
En wat achterblijft, is stilte, ruimte. Ongemakkelijke ruimte.

Een lege plek in je dag.
Een lege plek naast je in bed, op de bank.
Leegte in je gedachten.

Niet iedereen ziet het.
Niet iedereen begrijpt het.
Maar jij voelt het. In je lijf. In je ritme. In je ademhaling. In alles.

Rouw komt in veel vormen.
Ze draagt niet altijd zwart en huilt niet altijd hoorbaar.
Soms is ze stil. Soms boos.
Soms een scherpe steek bij een geur, een liedje, een plek.

Je kunt rouwen om iemand die weg is.
Maar ook om een droom die je los moet laten.
Een fase die voorbij is. Of je het nou wil of niet…
Een toekomst die je had uitgetekend, maar die toch nooit komt.

En het verwarrende is, en dit heb ik al eerder moeten ervaren:

Rouw houdt zich nergens aan.

Niet aan volgordes. Niet aan schema’s. Niet aan tijd.
De ene dag lijk je sterk, de volgende breek je onverwacht.
Dat is geen zwakte. Dat ís rouw. Dat is wat het is.

Wat ik leer — elke keer weer opnieuw —
is dat die lege ruimte er mag zijn.
Dat ik niet alles meteen hoef te begrijpen, op te vullen, te fixen.

Soms moet iets gewoon ontbreken.
Soms moet je gewoon even ‘in je pijn gaan zitten’.

Erkennen dat het er is. Zonder haast. Zonder oordeel.

Maar dit is zo niet hoe ik ‘gewired’ ben… Mijn neiging is zó sterk om het op te willen lossen! Het liefst wil ik een stappenplan, een helder idee van wat me te doen staat om het op te lossen! Zeg me dan wat ik moet doen!

Maar soms gaat dat niet. Soms werkt dat niet zo.

En dan, hopelijk, komt er op een gegeven moment, het besef van: de ruimte is er nog steeds — maar jij bent gegroeid.
Zachter misschien. Wijzer. Dieper geworteld.

En ook dat… is rouw.
En misschien zelfs: heling.

Misschien weet jij, terwijl je dit leest, precies waar ik het nu over heb. Zit je zelf momenteel in een fase van rouw.

Mag jij die pijn en dat verdriet maar ten volle omarmen. Mag jij er soms gewoon maar even bij gaan zitten. Het er laten zijn. En mag jij maar, te midden van jouw pijn, zien dat je mens bent. En dat het goed is. Dat jij goed bent. En mag jij maar de fluistering van de Eeuwige horen die tegen jou zegt: Ik ben bij je. En Ik laat jou niet los.