Hoe veerkracht soms begint met gebrokenheid

Je kent die verhalen wel. Van mensen die door een diepe crisis gaan en er daarna sterker uitkomen. Je hoort ze zeggen: “Het heeft me uiteindelijk gevormd”, of: “Ik zou het niet anders willen.” Of “Ik had deze ervaring voor geen goud willen missen!”
Toen ik zelf in een crisis belandde, dacht ik alleen maar: wat een onzin.

Er was niets moois aan.
Geen licht. Geen lessen. Geen kracht.
Alleen maar donkerte.
Ik zag het letterlijk niet meer. Mijn zicht was weg, mijn leven stilgelegd, mijn toekomst aan diggelen.

En dat is misschien het gekke van veerkracht:
Het begint niet met een ‘kracht’. Het begint met een breuk.

Niet weten hoe je verder moet

Ik dacht altijd dat ik wel sterk was. Altijd vooruit, altijd oplossingen. Maar toen ik daar lag – met een herseninfarct achter de rug en een hoofd dat niet meer meewerkte – was er ineens niets om op terug te vallen. Tuurlijk, ik kon terugvallen op mijn netwerk, de mensen die van mij hielden, mijn familie en vrienden, maar zelf? Ik kon helemaal niets meer…

Geen plannen. Geen controle.
Alleen maar vragen die bleven rondspoken: Waarom overkomt mij dit? Waarom doet God niets? Wat nu? Hoe nu verder? Hoe moet ik hier soep van maken? In hoeverre kan ik nog herstellen?

Ik ontdekte dat échte veerkracht niet begint met dóórgaan.
Maar met stilstaan.

Met huilen.

Rouwen.

Met durven voelen wat je niet wilt voelen.
Met erkennen: ik weet het even niet meer.


De kracht van kwetsbaarheid

In die gebrokenheid zat, gek genoeg, een begin.
Niet meteen hoor. Eerst kwam verwarring. Pijn. Schaamte. Boosheid.
Maar toen, beetje bij beetje, kwam er ruimte.

Ruimte om vragen te stellen. Om opnieuw te kijken naar wie ik ben.
En vooral: om te ontdekken dat ik nog steeds íets kon betekenen.
Misschien niet meer als de ‘succesvolle gast’ die ik vroeger was,
maar als mens. Als veerkrachtige, gebroken, échte Jurjen.

Meer weten?

Mijn boek Als je het even niet meer ziet” gaat precies hierover.
Over dat moment waarop alles instort – en hoe je dan niet op zoek hoeft naar oplossingen, maar naar echtheid.
Herken je jezelf in wat ik hierboven schreef?
Dan is dit boek misschien ook voor jou.

Bekijk (en bestel) het boek hier

Of wil je misschien iemand bemoedigen die door een moeilijke tijd gaat? Stuur hem of haar één van mijn prachtige kunstkaarten! Koop ze hier online op mijn website! Er zijn ook nog enkele setjes van de ansichtkaarten beschikbaar!

«
»

2 reacties op “Hoe veerkracht soms begint met gebrokenheid”

  1. Bibian

    Hey Jurjen
    Wat mooi om hier een blog over te maken. En helaas heel herkenbaar.
    Vorig jaar april zelf een tia gehad.
    jezelf opnieuw uitvinden, wat gaat nog wel.
    Hoe kan ik het beste omgaan met de beperkingen.
    Ik ben heel veel gaan wandelen , eerst het zelfde rondje ( depressie en geen energie om überhaupt een ander rondje te bedenken )
    Maar sinds een paar maanden geniet ik vaker van een mooie wandeling.
    En kan ik door foto’s te maken helemaal in dat moment zijn.

    Kwetsbaarheid heeft idd ook mooie kanten.
    Er ontstaat verbinding.
    Maar makkelijk is het zeker niet.

    Fijne dag gewenst!

  2. Elske Nitrauw

    Hoi Jurjen ,
    Wat een mooie blog, zo goed verwoord. ‘Veerkracht begint met stilstaan’. Zo waar!
    Ik moest hierbij ook denken aan een bewoner in het hospice die zei: ‘ Stilstand is hier vooruitgang’. Ook zo waar!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *