Er zijn momenten dat je terugkijkt en denkt: Wat heb ik in vredesnaam gedaan?
Voor mij was dat het moment dat ik besefte: ik ben opgelicht. En niet zo’n beetje ook. Ik ben mijn hele pensioenpot kwijt. Alles. Een bedrag met zes cijfers. Weg. Gestolen. Op slinkse wijze afhandig gemaakt.
En wat me nog het meest steekt? Dat ik het feitelijk aan mezelf te danken heb. Omdat ik het helemaal alleen heb gedaan. Niemand erbij betrokken. Niemand ingelicht. Geen ‘second opinion’ gevraagd. Alleen ik, mijn kapotte hoofd en een ‘gouden kans’ die dat hoofd met hersenletsel niet kon overzien.
Ik kan mezelf nu wel voor mijn kop slaan.
Dom en alleen
Want hoe had ik dit kunnen laten gebeuren? Ik heb me gewoon laten bestelen…
Ik wéét toch dat mijn hoofd niet meer zo werkt als vroeger? Ik wéét toch dat ik snel in iets geloof als het maar overtuigend klinkt.
En tóch dacht ik: dit los ik zelf wel op.
Alsof ik weer even de oude Jurjen kon zijn. Degene die alles zelf regelt, alles zelf draagt.
Maar ik bén die man niet meer.
En misschien ben ik dat zelfs ook nooit echt geweest ook.
Spijt en schuld
De afgelopen weken ben ik somber geweest.
Heel somber.
Het voelde alsof mijn leven weer compleet was ingestort.
Ik had zo hard gewerkt om iets op te bouwen na mijn infarct. En nu – in één klap – weer alles kwijt.
Zo voelde het.
En ik blijf nu maar malen: Waarom heb ik niemand erbij gehaald? Waarom moest ik dit weer zo nodig in mijn eentje doen?
De waarheid is pijnlijk.
Ik moet toegeven: er zit ergens toch een trots.
Van onafhankelijk willen zijn. Het zonder de hulp van anderen willen kunnen…
Maar sinds ik hersenletsel heb, is dat gewoon niet meer mogelijk…
En het kost me kennelijk €135.000 om die les te leren…
Een hele dure les.
En het enige wat ik kon doen, was het onder ogen zien.
De fout erkennen.
De pijn toelaten.
Het verdriet voelen.
En dan… heel langzaam… Heel breekbaar nog. is er een andere stem.
“God zorgt voor mij”
Een fluistering, steeds opnieuw.
Die belofte van Jezus in Matteüs 6:31-32:
“Maak je geen zorgen over wat je zult eten of drinken, want je hemelse Vader weet wat je nodig hebt.”
Ik herhaal het regelmatig de laatste tijd.
Soms zachtjes.
Soms hardop.
God zorgt voor mij.
God zorgt voor mij.
God zorgt voor mij.
En nee, dat geloof ik niet meteen. Niet elke dag.
Ik ben eerst door diepe duisternis gegaan.
Ben daar ergens nog steeds niet uit.
Maar elke keer als ik weer opsta – al is het wankelend – weet ik:
Ik ben niet alleen.
Ik mag vertrouwen. Dat er mensen om mij heen staan. Die van mij houden. En mij willen helpen. Maar dan moet ik dat wel toelaten… En niet op mijn eigen inzicht vertrouwen, maar bovenal op Iemand die groter is dan ik.
Laat dit een les zijn
Als jij ooit denkt: dit doe ik wel even zelf…
Stel jezelf dan de vraag: Moet ik dit wel alleen doen?
We zijn niet gemaakt om alleen te staan. Zeker niet als het moeilijk wordt.
Ik hoop dat jij leert van mijn fout.
En ik hoop ook dat je weet: zelfs als je domme keuzes maakt, zelfs als je denkt dat je het hebt verpest…
Er is genade.
Er is hulp.
En er is altijd opnieuw een weg omhoog.
En als je iets mee wilt nemen…
Misschien herken je iets van jezelf in mijn verhaal.
Of misschien ken je iemand die nu midden in zo’n nacht zit – vol schuld, verlies of schaamte.
Ik hoop dat mijn woorden dan als een klein beetje licht mogen zijn. Stuur het gerust aan iemand door!
Wil je me helpen dat licht verder te verspreiden?
Het is ook precies de thematiek van mijn boek ‘Als je het even niet meer ziet’. Leuk om cadeau te doen aan iemand die het moeilijk heeft!
Of misschien een betekenisvolle wenskaart met een bemoedigende tekst naar iemand te sturen.
Of een van mijn schilderijen aan je muur te hangen – als stille herinnering dat er altijd weer kleur komt, ook na de storm.
Geef een reactie