“I really thought I hit rock bottom. But there’s rock bottom, and then there’s a whole load of crap, and then me.”
– Rachel Green (Friends)
Ik ben al jaren groot fan van de Amerikaanse hitserie Friends. Heerlijk ongecompliceerd, vol humor, maar ook vaak verrassend raak. Over het leven van zes vrienden in New York City. Eén van de scènes die me altijd is bijgebleven, is die waarin Rachel deze genadeloze quote uitspreekt. En het is precies hoe ik mij de afgelopen tijd voel. Ze zegt dat namelijk als ze net besloten heeft voor Ross, haar ‘knipperlicht relatie’ te gaan vol hoop en liefde wacht ze hem op op het vliegveld en dan ziet ze hem de aankomsthal in lopen arm in arm met Julie, een vrouw die hij net heeft leren kennen… En dan zegt Rachel later dit tegen haar hartsvriendin Monica.
En ik dacht namelijk ook écht dat ik de bodem al had bereikt. Maar toen bleek: er lag nog een hele laag ellende onder. Een modderpoel van spijt, eenzaamheid en schuldgevoel.
Zoals sommigen misschien weten, raakte ik eerder dit jaar mijn volledige pensioenpot kwijt aan oplichters. Een financiële nachtmerrie. Maar het diepste punt kwam daarna pas. Want ondanks alle waarschuwingen, bleef ik hopen. Bleef ik hangen in hun leugens. Vasthouden aan een schijnoplossing.
Toen er een ‘reddingsbedrijf’ op mijn pad kwam dat beweerde mijn verloren geld terug te kunnen halen, ging er iets branden in mij: hoop. En waar hoop gloeit, wordt waakzaamheid vaak dof. Ik ging er opnieuw in mee.
Maar ik deed dat — opnieuw — in stilte. In mijn eentje. Zonder hulp of second opinion. En dat is misschien wel de grootste fout van allemaal. Want ik heb zo’n lieve familie die om mij heen staan en me willen steunen. Die me willen helpen. Maar ik sla die hulp dan elke keer weer af. Ik wil het weer alleen doen. Terwijl ik ze juist zo keihard nodig heb…
Achteraf zie ik: ik begon mensen te vermijden. Gesprekken uit de weg te gaan. Schaamte is als een regenjas voor je ziel. Het leid tot afstand. En zo raakte ik veel meer kwijt dan alleen geld. Ik heb mensen bedrogen. Om de tuin geleid. En mijn belangrijkste relaties op het spel gezet.
Wat het extra zwaar maakt: ook praktisch gezien stapelen de zorgen zich op. De belastingdienst klopt aan, terwijl ik niets meer heb. De kans is groot dat ik straks te maken krijg met schuldsanering. Geen buffer meer. Geen pensioen. Geen zekerheid.
Ik voel me leeg. Dom. Gebroken. Maar ik weet ook dat dit niet het einde is.
En dus schrijf ik.
Want schrijven is mijn manier om weer adem te halen. Om iets van zin te vinden in de chaos. En misschien… herken jij je ergens in dit verhaal. Misschien sta jij ook op een punt waarop alles wankelt. Waarop je denkt: hoe kom ik hier nog uit?
Dan wil ik dit zeggen:
Je bent niet alleen.
En soms zit er, heel diep onderaan, nog iets anders verscholen: een kiem. Iets nieuws. Iets wat groeit.
Voor mij is dat nu, naast de onmisbare support van mijn vrienden en famiie die zo trouw om mij heen blijven staan, mijn kunst.
Kunst tilt mij op als ik vastzit. En ik geloof: dat kan het voor anderen ook doen.
Daarom nodig ik je van harte uit voor mijn Open Atelier Dag:
🗓️ zaterdag 28 juni
🕙 tussen 10.00 en 16.00
📍 Paulus van Hemertstraat 19, Amsterdam
Kom kijken. Kom voelen. Kom koffie drinken.
Neem alvast hier een kijkje, of bestel mijn boek, of een set wenskaarten van mijn kunst.
Elke aankoop helpt mij — letterlijk en figuurlijk — weer een stukje op weg.
En wie weet… raakt het jou ook.
Zoals Friends mij altijd weer weet te raken. Zelfs op rock bottom.
Geef een reactie